...

عجیبه ... عجیب...
هرچی جلو می ری بیشتر می فهمی که چقدر نمی فهمی ... چقدر جاهلی ... چقدر کوچیکی ... کوچیک..
من کیم؟
اصلا مهمه؟؟
یه زمانی خیلی مهم بود، الان احساس خاصی ندارم...

هر کسی به دنیا میاد
انسان
انسان به دنیا میاد
یه آدم کوچولوی پاک و مقدس، یه فرشته
بزرگ می شه
همه ی عقده ها، کینه ها، حسادت ها و تعصب ها توی تیکه ی سیاه قلبش رشد می کنه
شاید این تیکه ی سیاه نذاره از این بزرگ تر بشه
شاید همون طوری بمونه
از این به بعد تنها کاری که این آدم ِ بزرگ شده می کنه اینه که بزرگ شدن اون یکیا رو مسخره می کنه و می خواد نذاره این طوری شه
می خواد همه چی مثِ خودش بشه
چون دیگه خودش عوض نمی شه
پس درستش همینه

عقده، تعصب، خودخواهی، غرور، حسادت، کینه، تعصب، تعصب، تعصب، تعصب

دست خودشه؟؟
دست خود آدمه که عقده ای نشه؟؟
اگه نیست، پس چطوریه؟؟
مانع رشد میشه ولی دست خودت نیست؟
چطوریه که یه چیزی که محیطی بوده و دست خودت نبوده، نذاره به هدفت برسی؟
هدف زندگی، رشد، کمال..
راجع به چیزی که دست خودمون نیست مواخذه می شیم؟

خدا بزرگه، خیلی خیلی
اونقدر که من پیشش هیچی نیستم
هیچی
تهی

پس چی؟؟

تهی تابعه؟
باید باشه؟
تنها کارش همینه؟

نمی دونم
نمی دونم
هنوزم نمی دونم
...