...

وقتی یک روح از سطح زمان خود بیشتر اوج می گیرد و از ظرف تحمل مردم زمان بیشتر رشد می کند تنها می شود. "بودن" سنگین و پر و زیبا و غنی او، "بودن"های پوک و سبک و زشت و تهی دیگران را خود به خود تحقیر می کند-هر چند خود تواضع کند- و آنگاه دشمن و دوست – خودآگاه و نا خودآگاه- با هم در نفی او یا لجن مال کردن شخصیت بزرگ یا پایمال کردن حق صریح او همدست می شوند، اشتراک منافع می یابند. آنگاه دوست هم، همفکر و همراه هم – که عظمت وجود او، حقارت و خلا وجودی اش را آشکار می سازد و رنجش می دهد- بر آن می شود تا با انکار یا مسخ فضایل او، یا تحقیر شخصیت او، او را به خود نزدیک سازد، فاصله ی رنج آور و آزار دهنده را بدین گونه از میان بردارد. خود را به او نمی تواند رساند، او را آنقدر عقب بکشاند که به او رسد و در این تلاش است که با دشمن همراه می شود و با وی اشتراک پیدا می کند و ناچار بازیچه ی دشمن می شود و مأمور رایگان او و خدمتگزار "آماتور" ظلمه.

فاطمه فاطمه است

دکتر علی شریعتی