جشن

سالن اجتماعات شنبه بوی شدید رنگ می داد...
ولی یکشنبه...
اصلا بوی رنگ نمی داد.
یکشنبه وسط شنبه و دوشنبه بود.....
چرا جشن شنبه نشد؟ واقعا به خاطر سالن؟
شاید شنبه و دوشنبه مشکلشون خیلی جدی تر از یه بوی رنگ معمولی بوده. یه مشکل خیلی بزرگ تر . یه مشکلی که ما بچه های کوچیکی که خوب و بد زندگی رو نچشیدیم و تجربه نداریم و باید بزرگ شیم که این چیزا رو بفهمیم، اصلا نمی تونیم درکش کنیم.
...
روز جشن همه بودن، به جز یه نفر.
یه نفری که شاید صندلی خالیش رو همه، حتی همون آدم بزرگا هم می دیدن و نمی تونستن بهش نگاه نکنن. همه نبود اون یه نفرو احساس می کردن.

...

ما ناراحت نمی شیم
اون یه نفرم ناراحت نمی شه....
نبایدم بشیم...
آخه اصلا زشته آدم واسه یه همچین موضوعی، اونم وقتی طرف موضوع یه آدم جوون و نامحرمه!!! ناراحت بشه.

آخه می دونی....
راستشو بخوای قبول کردیم که ما هنوز این چیزارو نمی فهمیم.

می دونی....
آدمای خوبی که کارای مفید انجام می دن، ناراحت نمی شن اگه مثل بی مصرفا باهاشون برخورد بشه. بلکه بی مصرفا که همیشه خودشون و نظرشون و موقعیت شون براشون مهمه، همیشه سعی می کنن خودشون رو پشت یه ظاهر مقتدر قایم کنن، همیشه سعی می کنن نظرشونو تحمیل کنن و موقعیت شونو حفظ کنن، به هر قیمتی.
....
شاید ما بچه باشیم
ولی فکر نکنم فهمیدن دلیل برگزاری جشن تو یکشنبه ربطی به بچگی داشته باشه.