الهه عشق روزت مبارك

طفلي غنوده در بر من بيمار

با گونه هاي سرخ تب آلوده

با گيسوان درهم آشفته

تا نيمه شب ز درد نياسوده

***

هر دم ميان پنجه من لرزد

انگشت هاي لاغر و تبدارش

من ناله مي كنم كه خداوندا

جانم بگير و كم بده آزارش

***

گاهي ميان وحشت تنهايي
پرسم ز خود كه چيست سرانجامش

اشكم بروي گونه فروغلطد

چون بشنوم ز ناله خود نامش

***

اي اختران كه غرق تماشائيد

اين كودك منست كه بيمارست

شب تا سحر نخفتم و مي بينيد

اين ديده منست كه بيمارست

***

ياد آيدم كه بوسه طلب مي كرد

با خنده هاي دلكش مستانه

يا مي نشست با نگهي بي تاب

در انتظار خوردن صبحانه

***

گاهي به گوش من مي رسد آوايش

ماما" دلم ز فرط تعب سوزد "

بينم درون بستر مغشوشي

طفلي ميان آتش تب سوزد

***

شب خامش است و در بر من نالد

او خسته جان ز شدت بيماري

بر اضطراب و وحشت من خندد

تك ضربه هاي ساعت ديواري

***

فروغ فرخزاد