tizhooshan!
یادتونه سوم راهنمایی که بودیم معلمای تیزهوشان ، چیا بهمون درس می دادن؟
من که از اون عدسی ها و آینه های عجیب غریب که نمی دونم چرا یادم نمی موندن و از هرچی نور و دما و عدسی و اینا بود، می ترسیدم.( یعنی جمیع فیزیکی که خانم ها خضری، عوض پور، بهادری، سلیم نژاد و آقای مطلب زاده درس داده بودن). همیشه از این که سوال بگن وقت بدن حل کنیم ببریم نشون بدیم تا بگن آفرین دخترم، خیلی می ترسیدم. بخصوص که همیشه یه سری آدمای خاص تشویق می شدن، و من آخرشم نفهمیدم لطف این جوری رقابت ایجاد کردن به جز ایجاد حسادت بین بچه ها(!)، واقعا چیه آخه؟
بعدها اول دبیرستان که فیزیکی که آقای نعمتی درس می دادن رو می دیدم و یاد می گرفتم، از قشنگی عجیبی که چقدر راحت برا من تبدیل به زشتی و ترس شده بود حیرت می کردم. فیزیک خیلی قشنگ بود ولی چون به ما گفته شده بود :بنویسید تعریف عدسی دو نقطه، چقدر زشت و ترسناک شده بود.
همین دلیل خوبیه برا اینکه من چرا اون زمونا که راهنمایی بودم، اونقدر زیست دوست داشتم!
موقع جمع کردن و دور ریختن دفتر ها و کتاب هایی که در زمان خودشون برام گنجی محسوب میشدن، به دفترهای همین کلاسای تیزهوشان سوم راهنمایی هم برخوردم. اسیدو باز و ساختار باتری ها و امواج گاما(یا قاما!) و بازده و اهرم ها و یه عالم چیز دیگه رو دیدم. وحالا می فهمم که اون وقتا چقدر نمی فهمیدم! من کوچکترین تصوری از اینکه موج قاما چیه و چه ربطی به موج های دیگه داره نداشتم و البته با یه ارائه ی بهتر و علمی تر، حتما می شد تصویر بهتری تو ذهن من ِدانش آموز طالب علم سوم راهنمایی ایجاد کرد. البته از دبیرای محترم و توانایی هاشون ایراد نمی گیرم، ولی آخه یه جورایی کل این سیستم مشکل داره. و این جمله ایه که همه می گن و هیچ کس راه حل خوبی براش ارائه نمی ده.
الان خواهر کوچیک من. وضع در مورد اون خییلی بدتر از اون موقع منه. چیزهایی می خونن که من با دیدنشون جز آه و افسوس هیچ چاره ی دیگه ای ندارم . حالا علوم و ریاضی و حجم وحشتناک چیزایی که بهشون برا تیزهوشان(ابتدایی) گفته می شه به کنار، ولی در مورد این دستور زبان! وای نمی دونین چیا می خونن. نقش های دستوری ای که بدیهیه که غلط ان و من درستش رو هم نمی تونم بهش بگم. چون یاد گرفتن همیون غلط غولوط ها هم سخته، چه برسه به اینکه به یه بچه ی 9 ساله توضیح بدی که عزیزم اینو فعلا یاد بگیر ولی اول راهنمایی درستش رو می خونید که دقیقا برعکس اینیه که تو خوندی!!
اون روز تو برنامه ی "باز هم زندگی" که فکر کنم 5 شنبه ها از شبکه4 پخش میشه، بحثی راجع به همین موضوع داشتن. جمله ی قشنگی که یکیشون گفت این بود که ما می گیم به جای اینکه اقیانوسی به عمق 1 میلی متر رو به دانش آموز تحویل بدیم، یه حوض کوچیک، ولی به عمق چندین متر بهشون تحویل بدیم. و این باعث بشه که منی که فیزیک دوست دارم، همون موقع بفهمم و فیزیک رو بچسبم و ادامه بدم و برم ته و توشو در بیارم، تا آخرش در زمینه ی فیزیک بتونم خودمم چیزی به علم اضافه کنم . ولی اینم با یه نظام آموزشی که نمی شه. اون وقت کل برنامه ی درسی و امتحان و سنجش و اینا رو باید بریزیم دور، و به فکر یک جایگزین خوب باشیم(به قول اندیشه سازان: این اسب تمام شد، یک اسب دیگر بیاورید!). ولی سیستم آموزشی دنیا هم جایگزین خوبی ظاهرا هنوز براش پیدا نکرده .
به کجا می رود این کاروا
ن؟ پس فرا هم باید منتظر کلاسای تست زنی برای کنکور برا بچه های آمادگی و پیش دبستانی باشیم!
!
من که از اون عدسی ها و آینه های عجیب غریب که نمی دونم چرا یادم نمی موندن و از هرچی نور و دما و عدسی و اینا بود، می ترسیدم.( یعنی جمیع فیزیکی که خانم ها خضری، عوض پور، بهادری، سلیم نژاد و آقای مطلب زاده درس داده بودن). همیشه از این که سوال بگن وقت بدن حل کنیم ببریم نشون بدیم تا بگن آفرین دخترم، خیلی می ترسیدم. بخصوص که همیشه یه سری آدمای خاص تشویق می شدن، و من آخرشم نفهمیدم لطف این جوری رقابت ایجاد کردن به جز ایجاد حسادت بین بچه ها(!)، واقعا چیه آخه؟
بعدها اول دبیرستان که فیزیکی که آقای نعمتی درس می دادن رو می دیدم و یاد می گرفتم، از قشنگی عجیبی که چقدر راحت برا من تبدیل به زشتی و ترس شده بود حیرت می کردم. فیزیک خیلی قشنگ بود ولی چون به ما گفته شده بود :بنویسید تعریف عدسی دو نقطه، چقدر زشت و ترسناک شده بود.
همین دلیل خوبیه برا اینکه من چرا اون زمونا که راهنمایی بودم، اونقدر زیست دوست داشتم!
موقع جمع کردن و دور ریختن دفتر ها و کتاب هایی که در زمان خودشون برام گنجی محسوب میشدن، به دفترهای همین کلاسای تیزهوشان سوم راهنمایی هم برخوردم. اسیدو باز و ساختار باتری ها و امواج گاما(یا قاما!) و بازده و اهرم ها و یه عالم چیز دیگه رو دیدم. وحالا می فهمم که اون وقتا چقدر نمی فهمیدم! من کوچکترین تصوری از اینکه موج قاما چیه و چه ربطی به موج های دیگه داره نداشتم و البته با یه ارائه ی بهتر و علمی تر، حتما می شد تصویر بهتری تو ذهن من ِدانش آموز طالب علم سوم راهنمایی ایجاد کرد. البته از دبیرای محترم و توانایی هاشون ایراد نمی گیرم، ولی آخه یه جورایی کل این سیستم مشکل داره. و این جمله ایه که همه می گن و هیچ کس راه حل خوبی براش ارائه نمی ده.
الان خواهر کوچیک من. وضع در مورد اون خییلی بدتر از اون موقع منه. چیزهایی می خونن که من با دیدنشون جز آه و افسوس هیچ چاره ی دیگه ای ندارم . حالا علوم و ریاضی و حجم وحشتناک چیزایی که بهشون برا تیزهوشان(ابتدایی) گفته می شه به کنار، ولی در مورد این دستور زبان! وای نمی دونین چیا می خونن. نقش های دستوری ای که بدیهیه که غلط ان و من درستش رو هم نمی تونم بهش بگم. چون یاد گرفتن همیون غلط غولوط ها هم سخته، چه برسه به اینکه به یه بچه ی 9 ساله توضیح بدی که عزیزم اینو فعلا یاد بگیر ولی اول راهنمایی درستش رو می خونید که دقیقا برعکس اینیه که تو خوندی!!
اون روز تو برنامه ی "باز هم زندگی" که فکر کنم 5 شنبه ها از شبکه4 پخش میشه، بحثی راجع به همین موضوع داشتن. جمله ی قشنگی که یکیشون گفت این بود که ما می گیم به جای اینکه اقیانوسی به عمق 1 میلی متر رو به دانش آموز تحویل بدیم، یه حوض کوچیک، ولی به عمق چندین متر بهشون تحویل بدیم. و این باعث بشه که منی که فیزیک دوست دارم، همون موقع بفهمم و فیزیک رو بچسبم و ادامه بدم و برم ته و توشو در بیارم، تا آخرش در زمینه ی فیزیک بتونم خودمم چیزی به علم اضافه کنم . ولی اینم با یه نظام آموزشی که نمی شه. اون وقت کل برنامه ی درسی و امتحان و سنجش و اینا رو باید بریزیم دور، و به فکر یک جایگزین خوب باشیم(به قول اندیشه سازان: این اسب تمام شد، یک اسب دیگر بیاورید!). ولی سیستم آموزشی دنیا هم جایگزین خوبی ظاهرا هنوز براش پیدا نکرده .
به کجا می رود این کاروا
ن؟ پس فرا هم باید منتظر کلاسای تست زنی برای کنکور برا بچه های آمادگی و پیش دبستانی باشیم!
!
posted by Ferina @ 7/30/2007 12:31:00 PM
4 comments
